‘நான் இன்னும் இங்கே இருக்கிறேன்’ விமர்சனம்: உடைந்த குடும்பத்தின் எதிர்ப்பின் சக்திவாய்ந்த கதையுடன் வால்டர் சால்ஸ் வீடு திரும்பினார்

வால்டர் சால்ஸின் 1998 சர்வதேச முன்னேற்றம், மத்திய நிலையம்அற்புதமான பெர்னாண்டா மாண்டினீக்ரோவுக்காக ஆஸ்கார் விருதுக்கு பரிந்துரைக்கப்பட்டார். இப்போது தனது 90 களில், நடிகை 16 ஆண்டுகளில் தனது சொந்த பிரேசிலில் இயக்குனரின் முதல் அம்சத்தின் முடிவை நோக்கி திரும்புகிறார். நான் இன்னும் இங்கே இருக்கிறேன் (ஐந்தா எஸ்டோ அகி), ஒரு பாத்திரத்தில் அவள் வெளிப்படையான கண்களால் மட்டுமே பேச வேண்டும். இந்த தொடர்பை இன்னும் கூர்மையாக்குவது என்னவென்றால், அவர் கதாநாயகியின் வயதான, பலவீனமான பதிப்பாகத் தோன்றுகிறார் – மாண்டினீக்ரோவின் மகள் பெர்னாண்டா டோரஸால் அமைதியான வலிமை மற்றும் எதிர்ப்பைக் கொண்ட ஒரு பெண், உணர்ச்சிகரமான துன்பங்களை எதிர்கொள்ளும் போது அசாதாரண கருணை மற்றும் கண்ணியத்துடன் நடித்தார்.

1964 முதல் 1985 வரையிலான பிரேசிலில் 21 ஆண்டுகால இராணுவ சர்வாதிகாரத்தைப் பற்றி பல சக்திவாய்ந்த திரைப்படங்கள் எடுக்கப்பட்டுள்ளன, அதே போல் தென் அமெரிக்க நாடுகளான சிலி, அர்ஜென்டினா மற்றும் உருகுவே போன்ற நாடுகளில் இதே போன்ற அடக்குமுறை ஆட்சிகள் உள்ளன. முறையான சித்திரவதைகள், கொலைகள் மற்றும் பலவந்தமாக காணாமல் போதல் போன்ற மனித உரிமை மீறல்கள் அந்த நாடுகளின் ஆன்மாக்களில் ஒரு திறந்த காயத்தை பிரதிபலிக்கின்றன, அதற்காக சினிமா பெரும்பாலும் கூட்டு நினைவகத்தின் பாத்திரமாக செயல்படுகிறது.

எவ்வாறாயினும், இராணுவ ஆட்சியின் கொடூரங்களுக்கு எதிரான எதிர்ப்பின் உணர்வு அத்தகைய நெருக்கமான லென்ஸ் மூலம் பார்க்கப்படுவது பெரும்பாலும் இல்லை. நான் இன்னும் இங்கே இருக்கிறேன். 1971 இல் அவரது ரியோ டி ஜெனிரோ வீட்டில் இருந்து எடுத்துச் செல்லப்பட்ட முன்னாள் காங்கிரஸார் ரூபன்ஸ் (செல்டன் மெல்லோ) பைவா குடும்பத்தின் உண்மைக் கதையில் சால்ஸின் தனிப்பட்ட முதலீடு பற்றிய படம் முழுவதும் அந்த அம்சம் ஆழமானது. , மீண்டும் பார்த்ததில்லை அல்லது கேட்டதில்லை.

1960 களின் பிற்பகுதியில் சால்ஸ் குடும்பத்தைச் சந்தித்தார் மற்றும் அவரது இளமைப் பருவத்தின் குறிப்பிடத்தக்க பகுதியை அவர்களது வீட்டில் கழித்தார், இது அவரது கலாச்சார மற்றும் அரசியல் வளர்ச்சிக்கு அடித்தளமாக இருந்தது. ஐந்து பைவா உடன்பிறப்புகள் வீட்டிற்கும் கடற்கரைக்கும் இடையே முன்னும் பின்னுமாக ஓடுவதால், ஆரம்பக் காட்சிகளின் உயிர்ச்சக்திக்கு இதுவே காரணம் உரையாடல்.

இரண்டு சகோதரிகள் செர்ஜ் கெய்ன்ஸ்பர்க்-ஜேன் பர்கின் விஸ்பி மேக்-அவுட் கிளாசிக் “Je t’aime … moi non plus” உடன் சேர்ந்து நடனமாடுவது மற்றும் பாடுவது போன்ற இனிமையான தருணங்கள் வார்த்தைகள் புரியாமல் உள்ளன. சிறு குழந்தைகளில் ஒருவரான மார்செலோ (குயில்ஹெர்ம் சில்வீரா), கடற்கரையில் கண்டெடுக்கப்பட்ட ஒரு தெரு நாயை எப்படி வளர்க்கிறார் என்பதை பார்க்கும்போது, ​​பைவா வீட்டு இயக்கத்தின் அரவணைப்பு, தன்னிச்சையான தன்மை மற்றும் பாசமுள்ள ஸ்கிராப்பினஸ் ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்துகிறது. குழந்தைகளாக நடிக்கும் இளம் நடிகர்கள் அனைவரும் நிராயுதபாணியாக இயல்பாகவும் கவர்ச்சியாகவும் இருக்கிறார்கள்.

மூத்த மகள் வேரா (வாலண்டினா ஹெர்சேஜ்) நண்பர்கள் குழுவுடன் வெளியில் இருக்கும்போது, ​​அவர்களின் கார் ஒரு சுரங்கப்பாதை சாலைத் தடுப்பில் நிறுத்தப்படும்போது, ​​குடும்பத்தின் நெருக்கம் மற்றும் ஆறுதலின் குமிழியில் முதல் அப்பட்டமான ஊடுருவல் ஏற்படுகிறது. இது ஒரு குழப்பமான காட்சி, அதில் சில நிமிடங்களுக்கு முன்பு பயணிப்பது, கூட்டைப் பகிர்ந்து கொள்வது மற்றும் சிரிப்பது – துப்பாக்கி முனையில் இராணுவ அதிகாரிகள் அவர்களைக் கேள்வி கேட்கும் போது துப்பாக்கி முனையில் அவர்களை “பயங்கரவாதக் கொலையாளிகளுடன்” ஒத்திருக்கிறதா என்று தேடுவதைப் பார்க்கிறோம். பிடிக்க பார்க்கிறோம்.

எப்போதாவது நிசப்தமான தொலைபேசி உரையாடல் அல்லது நண்பருடன் தனிப்பட்ட பரிமாற்றம், அமைதியாக இருக்க வேண்டிய ஒன்றில் ரூபன்ஸின் ஈடுபாட்டைக் குறிக்கிறது. ஆனால் மார்செலோ ரூபன்ஸ் பைவாவின் புத்தகத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட முரிலோ ஹவுசர் மற்றும் ஹீட்டர் லோரேகா ஆகியோரின் ஸ்கிரிப்ட், ரூபன்ஸ் காவலில் வைக்கப்படும் வரை அந்த விவரங்களைச் சேமிக்கிறது. அவரை ஆட்சியின் குறுக்கு நாற்காலியில் தள்ளுவதற்கு அவர்களின் தந்தை என்ன செய்திருக்க முடியும் என்று யோசிக்கும் அவரது மனைவி மற்றும் குழந்தைகளின் அதே நிலையில் நம்மை அது வைக்கிறது.

ரூபன்ஸின் மனைவி யூனிஸ் (டோரஸ்) மீது நிச்சயமற்ற தன்மை மிகவும் கடினமாக உள்ளது, அவர் இளைய குழந்தைகளிடமிருந்து என்ன நடக்கிறது என்பதை மறைக்க தன்னால் முடிந்ததைச் செய்கிறார். ஆனால் அவர்களின் வீட்டில் ஆயுதம் ஏந்திய அந்நியர்களை வைத்திருப்பது மற்றும் அவர்களை தொடர்ந்து கண்காணிக்க தெருவின் குறுக்கே ஒரு கார் நிறுத்தப்பட்டிருப்பதை விளக்குவது கடினம், மேலும் ஏதோ தவறு இருப்பதாக மூத்த உடன்பிறப்புகள் அறிந்திருக்கிறார்கள்.

யூனிஸ் விசாரணைக்காக இழுத்துச் செல்லப்படும்போது நிலைமை தீவிரமடைகிறது. குடும்ப நண்பர்களுடன் லண்டனில் இருக்கும் வேராவுடன், அடுத்த வயதான, 15 வயதான எலியானா (லூயிசா கோசோவ்ஸ்கி), அவர்கள் எங்கு அழைத்துச் செல்லப்படுகிறார்கள் என்பதைத் தெரியாமல் இருக்க அவர்களின் தலைக்கு மேல் பைகளை வைத்துக்கொண்டு, அவரது தாயுடன் செல்ல வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

சிறைச்சாலைகள் கொண்ட ஒரு பயங்கரமான கட்டிடத்தில் அமைக்கப்பட்ட விசாரணைக் காட்சிகள் வேதனையளிக்கின்றன. யூனிஸ் 12 நாட்களுக்கு தனிமைப்படுத்தப்பட்டுள்ளார். குடும்ப வழக்கறிஞருடன் தொடர்பு கொள்ள மறுக்கப்பட்டதால், அவர் தனது மகளுக்கு என்ன நடக்கிறது என்பதைப் பற்றி முற்றிலும் இருட்டில் வைக்கப்படுகிறார், மேலும் அவரது கணவர் எங்கு வைக்கப்பட்டுள்ளார் என்பதை அறிய முடியவில்லை. புகைப்படக் கோப்புகளில் உள்ளவர்களை சாத்தியமான கிளர்ச்சியாளர்களாக அடையாளம் காண அவள் மீண்டும் மீண்டும் வற்புறுத்தப்படுகிறாள், ஆனால் அவள் கணவனைத் தவிர, தன் மகளின் பள்ளியில் கற்பிக்கும் ஒரு பெண்ணை மட்டுமே அவள் அங்கீகரிக்கிறாள். சித்திரவதைக்கு ஆளானவர்களின் தொடர்ச்சியான அலறல்களால் சுவர்கள் வழியாக வரும் அவளது தனிமை மற்றும் பயம் மோசமாகிறது.

யூனிஸ் விடுவிக்கப்பட்ட பிறகு மென்மையின் பல தருணங்கள் உள்ளன – குறிப்பாக அவரது மகள்களில் ஒருவர் குளியலறை வாசலில் இருந்து பார்க்கும்போது, ​​துக்கமும் பயமும் கலந்ததை அவரது தாயார் 12 நாட்கள் கசடுகளைப் பொழிவதைப் பார்க்கிறார்.

அரசாங்கம் தனது கணவர் கைது செய்யப்பட்டதைக் கூட ஒப்புக்கொள்ள மறுத்த நிலையில், யூனிஸ் தகவல் தேடுவதைத் தொடர்கிறார், ரூபன்ஸின் நண்பர்களிடம் பேசுகிறார், அவர் இராணுவம் “குருட்டைச் சுடுகிறது” என்று கூறியது. கணவரின் கையெழுத்து இல்லாமல் வங்கியில் பணம் எடுக்க முடியாமல், செலவுகளை சமாளிக்க முடியாமல் தவிக்கிறார். அதே நேரத்தில், அவர் குடும்ப வழக்கறிஞரின் வழக்குக் கோப்பைப் படிக்கத் தொடங்குகிறார், ஐந்து குழந்தைகளுடன் சாவோ பாலோவுக்கு இடம்பெயர்ந்து கல்லூரிக்குத் திரும்புவதற்கான தனது முடிவை முன்னறிவித்தார்.

மார்செலோ ரூபன்ஸ் பைவாவின் புத்தகத்தின் முக்கிய கவனம் முக்கியமாக அவரது தாயின் அமைதியான வீரம் – முதலில் அவர் குடும்பத்தை ஒன்றிணைத்து பாதுகாக்கும் பொறுப்பை ஒருவராக சுமந்து, தவிர்க்க முடியாதது உறுதிசெய்யப்படும்போது தனது துயரத்தை மறைத்து, பின்னர் சட்டப் பட்டம் பெறும் போது 48 மற்றும் பல காரணங்களில் செயலில் உள்ளது. ஜனநாயகம் நாட்டிற்கு திரும்பிய பின்னர் ரூபன்ஸ் போன்ற காணாமல் போனவர்களின் முழு அங்கீகாரத்தை அதிகாரிகளிடம் இருந்து வலியுறுத்துவதும் இதில் அடங்கும்.

சால்ஸின் இதயப்பூர்வமான படம் 25 வருடங்கள் முன்னேறி 20 வருடங்கள் முன்னேறி, யூனிஸின் சுய-புதுக்கண்டுபிடிப்பை பெரிய சிலுவைப் பேச்சுகளில் அல்ல, மாறாக நினைவுகளை உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்கும் மற்றும் கடந்த கால துஷ்பிரயோகங்களைத் துடைக்க விடாமல் செய்யும் பணியில் அவரது அர்ப்பணிப்புடன் நம்மை உள்வாங்க அனுமதிக்கிறது. தொலைவில்.

குடும்பத்தை படிப்படியாக மீண்டும் கட்டியெழுப்புவது படத்தின் மிக அழகாக கவனிக்கப்பட்டதாக இருக்கலாம். குழந்தைகள் வளர்ந்து திருமணம் செய்துகொண்டு பேரக்குழந்தைகள் வரும்போது, ​​அவர்கள் ஆரம்பத்தில் கவலையற்ற காட்சிகளில் சித்தரிக்கப்பட்டதைப் போலவே சத்தமில்லாத, மகிழ்ச்சியான குலமாக மீண்டும் மாறுகிறார்கள். குடும்பப் புகைப்படங்களின் பெட்டிகள் மூலம் வரிசைப்படுத்துவதற்கான எளிய செயல்முறையும் கூட, பல பார்வையாளர்களை கண்ணீரில் ஆழ்த்தும் ஒரு இறுதி நீட்டிப்பில் ஒரு அன்பான மீட்டெடுப்பு செயலாக பார்க்கப்படுகிறது.

டோரஸ் (சால்ஸின் பயங்கர ஆரம்ப திரைப்படத்தின் நட்சத்திரங்களில் ஒருவர், வெளிநாட்டு நிலம்டேனிலா தாமஸுடன் இணைந்து இயக்கியவர்) என்பது, யூனிஸின் அந்தரங்க வலியையும் அவளுக்குத் தேவையான துணிச்சலையும் மிக நுட்பமான வழிகளில் காட்டுவது, சொற்பொழிவுமிக்க கட்டுப்பாட்டின் ஒரு மாதிரி. படத்தின் போது ஒருமுறை மட்டும் அவள் ஒரு சோகமான சம்பவத்திற்குப் பிறகு கோபத்தில் தன் குரலை உயர்த்துகிறாள், ரியோவில் வீட்டைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் நிறுத்தப்பட்ட காரின் கண்ணாடிகளில் அடித்து, உள்ளே இருக்கும் இரு கல் முகம் கொண்ட மனிதர்களைக் கத்தினாள்.

மாண்டினீக்ரோ பாத்திரத்தில் அடியெடுத்து வைக்கும் இறுதிக் காட்சிகள் கசப்பானவை, ஏனெனில் யூனிஸ் சொற்களற்றவராகி சக்கர நாற்காலியைப் பயன்படுத்துகிறார், அல்சைமர் நோயால் கடுமையாக வீழ்ச்சியடைந்தார். எதிர்ப்பின் ஹீரோக்கள் பற்றிய தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியில் ரூபன்ஸின் புகைப்படம் தோன்றும் போது, ​​அவள் மெதுவாக சாய்வதையும், அவளது கண்கள் ஒளிர்வதையும், புன்னகையின் ஒரு குறிப்பை உருவாக்குவதையும் நாம் பார்க்கும்போது, ​​கசப்பு ஏறக்குறைய அதிகமாக உள்ளது.

படம் அருமையாக தெரிகிறது. அட்ரியன் டீஜிடோவின் சுறுசுறுப்பான ஒளிப்பதிவு 35 மிமீ முதல் சிறந்த கிரேனி எஃபெக்ட் வரை 70களை தூண்டுகிறது மற்றும் அந்த தசாப்தத்தில் எடுக்கப்பட்ட சூப்பர் 8 மிமீ ஹோம் திரைப்படங்கள் அழகான நிறுத்தற்குறிகளை வழங்குகின்றன. படத்தின் மற்ற முக்கிய சொத்து வாரன் எல்லிஸின் ஸ்கோர் ஆகும், இது முன்னோக்கி நேரம் தாண்டுதல்களுடன் வரும் உணர்வின் எழுச்சியுடன் மிகவும் உணர்ச்சிகரமான நரம்புக்கு ஏறக்குறைய கண்ணுக்கு தெரியாத வகையில் மாற்றப்படுவதற்கு முன்பு சிந்தனை மற்றும் அமைதியாக தொந்தரவு செய்யத் தொடங்குகிறது.

இது குறைவான பொதுவான சர்வதேச தலைப்பைப் பயன்படுத்தினாலும், அது நன்கு அறியப்பட்ட ஸ்டீபன் சோன்ஹெய்ம் பாடல் அல்ல, நான் இன்னும் இங்கே இருக்கிறேன் பாத்தோஸ் ஒரு ஆழமான கிணறு ஒரு பிடியில், ஆழமாக தொடும் படம். இது சால்ஸின் சிறந்த ஒன்றாகும்.